Origineel
Detroit to D.C. night train, Capitol, parts East.
Lone young man takes a seat.
And by the rhythm of the rails,
Reading all his mother’s mail from a city boy in a jungle town postmarked Saigon.
He’ll go live his mother’s dream, join the slowest parade he’ll ever see.
Her weight of sorrows carried long and carried far.
“Take these, Tommy, to The Wall.”
Metro line to the Mall site with a tour of Japanese.
He’s wandering and lost until a vet in worn fatigues takes him down to where they belong.
Near a soldier, an ex-Marine with a tattooed dagger and eagle trembling,
He bites his lip beside a widow breaking down.
She takes her Purple Heart, makes a fist, strikes The Wall.
Alle to live a dream, to join the slowest parade they’ll ever see.
Their weight of sorrows carried long and carried far, taken to The Wall.
It’s 40 paces to the year that he was slain.
His hand’s slipping down The Wall for it’s slick with rain.
How would life have ever been the same if this wall had carved in it one less name?
But for Christ’s sake, he’s been dead over 20 years.
He leaves the letters asking, “Who caused my mother’s tears, was it Washington or the Viet Cong?”
Slow deliberate steps are involved.
He takes them away from the black granite wall toward the other monuments so white and clean.
O, Potomac, what you’ve seen.
Abraham had his war too, but an honest war.
Or so it’s taught in school.
Vertaling
Nachttrein Detroit naar D.C., Capitol, delen Oost.
Eenzame jonge man neemt plaats.
En op het ritme van de rails,
Hij las al zijn moeders post van een stadsjongen in een jungle-stad met het poststempel Saigon.
Hij gaat de droom van zijn moeder waarmaken en doet mee aan de langzaamste parade die hij ooit zal zien.
Haar gewicht van verdriet duurde lang en ver.
‘Breng deze, Tommy, naar The Wall.’
Metrolijn naar de Mall-site met een rondleiding door het Japans.
Hij dwaalt en verdwaalt totdat een dierenarts in versleten kleding hem meeneemt naar waar ze thuishoren.
Bij een soldaat, een ex-marinier met een getatoeëerde dolk en bevende adelaar,
Hij bijt op zijn lip naast een weduwe die instort.
Ze pakt haar Purple Heart, maakt een vuist, slaat The Wall.
Alles om een ??droom te beleven, om deel te nemen aan de langzaamste parade die ze ooit zullen zien.
Hun gewicht van verdriet nam lang en ver weg, meegenomen naar The Wall.
Het is 40 stappen voor het jaar dat hij werd gedood.
Zijn hand glijdt langs de muur omdat het glad is van de regen.
Hoe zou het leven ooit hetzelfde zijn geweest als deze muur er één naam minder in had uitgehouwen?
Maar in godsnaam, hij is al meer dan 20 jaar dood.
Hij laat de brieven achter met de vraag: ‘Wie heeft de tranen van mijn moeder veroorzaakt, was het Washington of de Vietcong?’
Langzaam opzettelijke stappen zijn betrokken.
Hij haalt ze weg van de zwarte granieten muur naar de andere monumenten die zo wit en schoon zijn.
O, Potomac, wat je hebt gezien.
Abraham had ook zijn oorlog, maar een eerlijke oorlog.
Of zo wordt het op school onderwezen.