Origineel
The station was so dark, so quiet and still,
There was nothing in the air, the air was bracing,
Christmas day had past he wasing home your loved one.
And over the valleys people crying out loud,
A storm was on it’s way,
The memories of Christmas day flashed before your eyes,
When the truth came out.
You were sat there on your own, you were rotting like a cold old stone.
You were sat there on your own forever alone.
Because moving on over the River Tay,
The bridge went down and so did they,
Tears were filling northern air,
The event that no one could hardly bare.
The train went diving it went crashing down,
People screaming “Save me now!”,
The time of year when people settle in.
With the weathers patience running thin,
With the weathers patience running thin,
With the weathers patience running thin.
Civilisation torn apart,
By the raging sound within the winds,
Structures fell apart crashing down to lonely waters,
With the sound of drums.
You were sat there on your own, you were rotting like a cold old stone.
You were sat there on your own forever alone.
Because moving on over the River Tay,
The bridge went down and so did they,
Tears were filling northern air,
The event that no one could hardly bare.
The train went diving it went crashing down,
People screaming “Save me now!”,
The time of year when people settle in.
With the weathers patience running thin,
With the weathers patience running thin,
With the weathers patience running thin,
With the weathers patience running thin.
You were sat there on your own forever alone.
Vertaling
Het station was zo donker, zo stil en stil,
Er was niets in de lucht, de lucht zette zich schrap,
Kerstdag was voorbij, hij was naar huis, je geliefde.
En over de valleien schreeuwen mensen hardop,
Er kwam een ??storm aan,
De herinneringen aan kerstdag flitsten voor je ogen,
Toen de waarheid naar buiten kwam.
Je zat daar alleen, je rotte als een koude oude steen.
Je zat daar alleen voor altijd alleen.
Omdat we verder gaan over de rivier de Tay,
De brug ging naar beneden en zij ook,
Tranen vulden de noordelijke lucht,
De gebeurtenis die niemand nauwelijks kon verdragen.
De trein ging duiken, hij stortte neer,
Mensen schreeuwen “Red me nu!”,
De tijd van het jaar waarin mensen zich vestigen.
Met het doorweekte geduld dat opraakt,
Met het doorweekte geduld dat opraakt,
Met het weer is het geduld op.
Beschaving verscheurd,
Door het woedende geluid in de wind,
Structuren vielen uit elkaar en stortten neer in eenzame wateren,
Met het geluid van drums.
Je zat daar alleen, je rotte als een koude oude steen.
Je zat daar alleen voor altijd alleen.
Omdat we verder gaan over de rivier de Tay,
De brug ging naar beneden en zij ook,
Tranen vulden de noordelijke lucht,
De gebeurtenis die niemand nauwelijks kon verdragen.
De trein ging duiken, hij stortte neer,
Mensen schreeuwen “Red me nu!”,
De tijd van het jaar waarin mensen zich vestigen.
Met het doorweekte geduld dat opraakt,
Met het doorweekte geduld dat opraakt,
Met het doorweekte geduld dat opraakt,
Met het weer is het geduld op.
Je zat daar alleen voor altijd alleen.