Songteksten Vertalen

Zoek vertaling

Artiest:

dar williams

Songtekst:

this was pompeii

Je bekijkt nu de songtekst en vertaling: dar williams – this was pompeii ? Hieronder vindt je de songtekst met vertaling naast elkaar weergegeven!

Benieuwd naar het liedje en de betekenis van this was pompeii? Bekijk de Nederlandse vertaling.

Op onze website vindt je veel meer songteksten met vertalingen van dar williams!

Bekijk ons archief en ontdek welke songteksten & vertalingen van dar williams te vinden zijn!

Origineel

I am thinking about the woman in a century of peace On a bright mosaic she is washing on her knees And she looks up at the black sky beyond the mountain tall She says, “Oh good, the rain is finally going to fall today.” This was Pompeii. And everyone has memories of the night that melted stone The neighbor’s nightgown, the screaming on the phone And the tired man at the station says, “We can’t tell who’s alive All we ever know is that the tourists survive.” “Tra la, tra la,” they say, they say “Let’s Go Pompeii.” I think about Pompeii when I feel an end is near, Just before the rain and every time you disappear. And I think about a teacup, suspended and half-served. And all the scholars know is that it’s perfectly preserved. That’s all they say. This was Pompeii. And as for my own kingdom, not a table leg was charred I simple lost my kingdom ‘cause I held it much too hard Once I had a sadness, the sadness turned to trust The trust turned into ashes and to lawyers and dust A century, a day This was Pompeii.

Vertaling

Ik denk aan de vrouw in een eeuw van vrede Op een helder mozaïek wast ze op haar knieën En ze kijkt omhoog naar de zwarte lucht achter de hoge berg Ze zegt: “Oh goed, de regen gaat vandaag eindelijk vallen.” Dit was Pompeii. En iedereen heeft herinneringen aan de nacht dat gesmolten steen Het nachthemd van de buren, het geschreeuw aan de telefoon En de vermoeide man op het station zegt: ‘We kunnen niet zeggen wie er nog leeft Alles wat we ooit weten is dat de toeristen overleven. ‘ ‘Tra la, tra la’, zeggen ze ‘Laten we naar Pompeii gaan.’ Ik denk aan Pompeii als ik voel dat een einde nabij is, Net voor de regen en elke keer dat je verdwijnt. En ik denk aan een theekopje, geschorst en half opgediend. En alle geleerden weten dat het perfect bewaard is gebleven. Dat is alles wat ze zeggen. Dit was Pompeii. En wat mijn eigen koninkrijk betreft, geen tafelpoot was verkoold Ik verloor eenvoudig mijn koninkrijk omdat ik het veel te hard hield Toen ik eenmaal verdriet had, veranderde het verdriet in vertrouwen Het vertrouwen veranderde in as en in advocaten en stof Een eeuw, een dag Dit was Pompeii.